Nico Bijman
en zijn beelden
Ik ben vereerd dat je mijn site bezoekt.
Grillige boomstronken en half vergane stammen. Ze hebben me altijd gefascineerd.
Dit is begonnen in het weldadige duingebied van Bakkum-Noord. Aan de rand hiervan ben ik geboren (1960) en getogen. Wat ben ik verankerd met dit gebied. Alles is daar mooi! Niet alleen de levende natuur maar ook het afgestorven hout, op de grond en aan de stam. In mijn verbeelding heb ik daar altijd vormen in gezien.
Sinds ik een eigen huis heb leg ik mooie stukken hout in mijn tuin. In 2016 ging ik er iets mee doen en volgde een cursus “beeldhouwen in hout”. Ik heb er van genoten.
Vanaf die tijd ben ik thuis aan de slag gegaan. Ik heb het nodige materiaal verzameld en probeer mooie beelden te maken. Zo kon ik vormgeven aan mijn verbeelding. Het is verrassend om te ontdekken hoe gaaf de binnenkant van een stam kan zijn, terwijl de buitenkant verrot en verweerd is.
Het heeft een klein jaar geduurd voordat ik erachter kwam welke manier van beeldhouwen het beste bij me paste.
Herkenbaar en karakteristiek
Natuurlijke vormen; behoud het hout; Mijn stijl noem ik ‘raw’ in plaats van ruw en ongepolijst. Dat is marketingtechnisch want ‘raw’ klinkt hip en populair.
Het liefst werk ik met de guts of met de beitel. ‘Hakken’ in het hout totdat het beeld gestalte krijgt. Schuren en polijsten vind ik een stuk minder leuk dan hakken. Splinters werk ik weg door te schuren of te raspen maar als het even kan pak ik de guts of beitel weer op.
Mijn beelden zijn daarom ruw en ongepolijst. De gutslijnen zijn duidelijk zichtbaar.
Als het hout daarvoor geschikt is laat ik in het beeld ruimte voor de oorspronkelijke stam. Bijvoorbeeld schors en zijstronken. Dat is ook ‘raw’. Je kunt de boom er nog in zien. Ik vind het mooi als de vorm van het beeld uit de stam ontspringt. Dit behoudt het hout.
Veel hout dat ik gebruik heeft scheuren. Voordat ik begin met hakken kijk ik goed of de scheuren passen in het beeld dat ik voor ogen heb.
De scheuren vul ik op met epoxy (link naar epoxy). Dit geeft het beeld uitstraling. Scheuren zijn vaak mooie lijnen in het hout. Met epoxy krijgen ze een frisse uitstraling en een helder accent.
Een enkele keer maak ik zelf geulen in het hout om op te vullen met epoxy.
Anatomisch mankeert er veel aan mijn beelden. Mijn vaardigheden zijn te beperkt voor anatomische perfectie. Een andere grote reden zijn de lijnen en ruimtes in het hout. Die ‘dwingen’ soms tot een afwijkende vorm.
Een afwijkende lichaamsbouw is voor mij geen enkel probleem. Het geeft ruimte voor verbeelding en ik behoud het hout.
Epoxy
De verwerking van epoxy is nogal ingewikkeld. In korte tijd verandert de vloeibare vorm in een stevige pasta. Met een vloeibare vorm is het onmogelijk om glooiende scheuren op te vullen. Als het te hard is lukt het ook niet meer. Bovendien is epoxy erg kleverig. Op youtube staat geen demonstratie film (althans, ik kon het niet vinden) om houtscheuren op te vullen met epoxy.
Het heeft een hoop geknoei gegeven. Maar uiteindelijk heb ik een manier gevonden waarop het lukt.
Epoxy is een erg veelzijdig materiaal. In mijn beelden heeft het een ondersteunende functie. Voor andere werken is epoxy het hoofdbestanddeel en is het hout ondersteunend.
Eenmaal goed aangebracht is epoxy schitterend spul. Het vergaat of verweert niet. Het heeft een ongekende kleefkracht met de structuur en hardheid van glas. Bij een beeld dat buiten staat licht de epoxy op wanneer het regent.